Νά μια εκδρομή
που ξεκίνησε ωραία και, τελικά, τελείωσε επίσης ωραία, αν και όχι όπως το
προγραμματίζαμε.
Στην Αττική, φεύγοντας,
ο καιρός ήταν θαυμάσιος και τείναμε να ξεχάσομε τις τρομερές νεροποντές της Πέμπτης
που προηγήθηκε. Στην Εύβοια όμως όλο και σκοτείνιαζε ο ουρανός, μα είχαμε
εμπιστοσύνη στα μετεωρολογικά δελτία που είχαμε διαβάσει.
Κολατσίσαμε στη Ν.
Αρτάκη και προχωρήσαμε προς το Προκόπι, απολαμβάνοντας το φθινοπωρινό τοπίο. Στο
εξωκλήσι του Αγ. Γεωργίου, όπου θα άρχιζε η πορεία-μας, διαπιστώσαμε πως ο
Κηρέας είχε φουσκώσει, ήταν ορμητικότατος, καφετής από τις λάσπες που παρέσυρε,
ώστε να μπορείς να δεις μέσα πού πατάς· κοντολογίς αδιάβατος. Κάναμε κι άλλη
μια προσπάθεια να τον περάσομε, λίγο παρακάτω, μα μάταια.
Ευτυχώς υπήρχε Plan B: Συνεχίσαμε με το πούλμαν μέχρι τη Λίμνη και από εκεί πεζοπορήσαμε κατά
μήκος της θάλασσας, προς Νότον, μέχρι τη Μονή Αγ. Νικολάου Γαλατάκη. Το τοπίο,
άλλοτε πιο ήμερο κι άλλοτε πιο άγριο, σχεδόν παντού δασωμένο, κυρίως με μεγάλα
πεύκα μα και πλατάνια, στις πλαγιές ανθισμένα ρείκια, στο έδαφος κυκλάμινα και
κίτρινοι «κρόκοι» (sternbergia), και η θάλασσα, όπως πάντα, να αλλάζει συνεχώς όψη, ιδίως το απόγευμα,
γεμάτη ασημένιους λεκέδες εκεί όπου ο ήλιος περνούσε μέσα από τα σύννεφα. Η
Μονή Γαλατάκη όαση μέσα στην άγρια φύση, με καλοφτιαγμένο και καλοδιατηρημένο καθολικό
της πρώιμης Τουρκοκρατίας, ολάνθιστη αυλή, και φιλόξενες καλόγριες.
Μειονέκτημα του Plan B ήταν πως η διαδρομή (τεσσερισήμισι ώρες συνολικά) ήταν όλη πάνω σε δρόμο,
κυρίως μάλιστα ασφαλτοστρωμένο, ευτυχώς με ελάχιστη κίνηση.
Περιληπτικά,
μπορούμε να πούμε πως η απογοήτευση που δεν κάναμε το αρχικό πρόγραμμα ήταν
μικρή —και μειώθηκε κι άλλο όταν, στην επιστροφή, είδαμε πως στην περιοχή του
Κηρέα είχε πέσει το ψιλόβροχο που είχε προβλέψει το σύστημα Ποσειδών.
Μερικές φωτογραφίες
από την εκδρομή μπορείτε να τις δείτε εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου