Λιζελότε Κώνστα

[Σημείωση 1: Το σημείωμα αυτό είναι μακρύτερο από όσο έχει γίνει σε όμοιες περιπτώσεις. Όμως, λόγω εποχής και κορονοϊού, είναι η μόνη εκδήλωση που μπόρεσε να γίνει για να τιμήσει τη μνήμη της θανούσης. 

Σημείωση 2: Το παρακάτω κείμενο, σε σχέση με την αρχική ανάρτηση της 16-Αυγ-2021, περιλαμβάνει συντομεύσεις και μικρο-διορθώσεις που έγιναν στις 19-Αυγ-2021.] 

Την περασμένη Τετάρτη 11 Αυγούστου έσβησε η Λιζελότε Κώνστα και, μαζί-της, ένα σημαντικό τμήμα της ζωντανής ιστορίας μα και της ψυχής της Υπαιθρίου. Αγωνίστηκε χρόνια με διάφορα προβλήματα υγείας μα τα καθήκοντά-της ως Ταμία τα εκτέλεσε μέχρι τέλους.

Η συνέπεια διέκρινε τη Λιζελότε, μα όχι μόνον αυτό. Ήταν ένα ζωντανό συμπλήρωμα του Καταστατικού-μας, καθώς ήξερε τί ακριβώς είχε γίνει στο παρελθόν σε όμοιες περιπτώσεις και μάντευε τις αντιδράσεις που ενδεχομένως να δημιουργούσε κάποια απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου, διότι είχε συμμετοχή στη διοίκηση της Υπαιθρίου ήδη από τα μέσα ή τέλη της δεκαετίας του 1960.

Η Λιζελότε γεννήθηκε σε γερμανόφωνη οικογένεια στη Σουδητία. Ο πατέρας-της στρατεύτηκε αφήνοντας γυναίκα και τέσσερα παιδιά μόνους. Μόλις τελείωσε ο πόλεμος, μητέρα και παιδιά εκτοπίστηκαν στη Σοβιετική Ζώνη της Γερμανίας, μα διέφυγαν σχεδόν αμέσως στη Δύση. Ο πατέρας βρήκε την οικογένειά-του 1-2 χρόνια αργότερα μα πέθανε σύντομα από τις κακουχίες. Μετά τέσσερα χρόνια σε ένα μικρό χωριό, κατάφεραν το 1949 να εγκατασταθούν στη Φραγκφούρτη όπου η μητέρα βρήκε καλλίτερη δουλειά και τα παιδιά καλλίτερα σχολεία. Η Λιζελότε προτίμησε να μην κάνει ακαδημαϊκή σπουδή και αρκέστηκε σε μια εκπαίδευση γραμματέως. Έπιασε αμέσως δουλειά στη μεγάλη χημική βιομηχανία Hoechst κι έτσι έτυχε να γνωριστεί με τον Χημικό Στέφανο Κώνστα και δεν άργησαν να παντρευτούν.

Το 1961, η Λιζελότε ακολούθησε τον Στέφανο στην Ελλάδα, αναλαμβάνοντας σύντομα τη γραμματεία και το λογιστήριο του γραφείου μελετών που διατηρούσε ο Στέφανος μαζί με τον πατέρα-του. Το 1964/5 (περίπου) έγινε μέλος της Υπαιθρίου και σύντομα άρχισε να ασχολείται και με τα «κοινά» του Συνδέσμου ως μέλος της διοίκησης. Η συνεισφορά-της (μαζί με του Στέφανου) ήταν σημαντική όταν χρειάστηκε να ανεξαρτητοποιηθούν τα διάφορα τμήματα της Υπαιθρίου (Αθηνών, Θεσσαλονίκης, Λάρισας, Σπάρτης), αποτελώντας πλέον χωριστά σωματεία. Θα ξεχωρίσομε επίσης την επιμέλεια των ειδικών τευχών για τις τελευταίες δεκαετηρίδες της Υπαιθρίου, ειδικότερα μάλιστα εκείνου για τα ενενήντα χρόνια, που το συνέταξε ολόκληρο η ίδια και δώρισε μάλιστα το κόστος της εκτύπωσής-του.

Κάποια φορά, ήλθε στο Διοικητικό Συμβούλιο πρόταση να ανακηρυχθεί η Λιζελότε Επίτιμο Μέλος, λόγω της πολυετούς προσφοράς-της. Η Λιζελότε όμως είπε, με χαρακτηριστική ανιδιοτέλεια, πως αυτό δεν θα ήταν σκόπιμο, διότι δεν θα μπορούσε πλέον να αναλάβει συγκεκριμένες ευθύνες, αν αυτό τυχόν χρειαζόταν. Πόσο σοφό ήταν αυτό φάνηκε τα τελευταία χρόνια!… 

Στην πρώτη φωτογραφία βλέπομε τη Λιζελότε στον ναό του Επικουρίου Απόλλωνος στις Βάσσες το 1967, ενώ στη δεύτερη, 30 ετών, στην κορυφή του Φαρμακά το 1966 . Το ζεύγος Κώνστα σταμάτησε σχετικά νωρίς την ορειβασία, η Λιζελότε όμως ήξερε από βουνά και πεζοπορία και μας έδινε γνώμες για νέες εκδρομές.

Η Λιζελότε αγάπησε την Ελλάδα και, χάρη εν μέρει στη δουλειά-της, έμαθε να γράφει και να μιλάει άριστα Ελληνικά. Συμπαθούσε την Ελληνική Εκκλησία και φρόντισε να ταφεί με ορθόδοξη τελετή πλάι στον σύζυγό-της στα αγαπημένα-τους Λεγραινά. Στην Υπαίθριο αφοσιώθηκε με σώμα και ψυχή. Είναι χαρακτηριστικό πως, εντελώς τελευταία, βγαίνοντας από δέκα μέρες στην εντατική, δυο φορές μάλιστα σε τεχνητό κώμα, μας μήνυσε πως το μίσθωμα του Ιουλίου είχε καταβληθεί μα εκκρεμούσε το του Αυγούστου και πως η δήλωση φορολογίας εισοδήματος είχε υποβληθεί. Περιστοιχισμένη από την εκτίμηση και την αγάπη όλων των Υπαιθρίων, «πέθανε εις τας επάλξεις». Με μεγάλη ευγνωμοσύνη της ευχόμαστε «καλό ταξίδι!»

Μαρίνα Σαράκου     Γιάννης Παππάς