Νά μια εκδρομή σαν
γλυκό ακτινίδιο: Τραχύ απ’ έξω που δεν ξέρεις ακόμη αν θα είναι καλό μέσα.
Ξεκινήσαμε με καιρό κλειστό και μετεωρολογικό δελτίο αμφίσημο. Στη διαδρομή του
πούλμαν έβρεξε κάμποσο και τα πλημμυρισμένα χωράφια τίποτε καλό δεν προοιώνιζαν.
Ομως τελικά, το τοπίο μας μάγεψε, η πεζοπορία ήταν άνετη και χωρίς λάσπες, η θέα
προς τους Δελφούς επιβλητική, προς τη θάλασσα θαυμάσια, και προς τα βουνά
μυστηριώδης, καθώς οι κορφές-τους κρυβόντουσαν μέσα στα σύννεφα. Βροχή δεν έπεσε
σταγόνα, ο άνεμος λιγότερος παρά στα σπίτια-μας, καθώς μας τον έκοβε ο Παρνασσός
και, στο τέλος, βγήκε κι ο ήλιος!
Στο ξεκίνημα, ψηλά, λίγο
έξω από τη Δεσφίνα ήταν ακόμη χειμώνας· χορτάρι ελάχιστο· μόνο δείγμα άνοιξης λίγες
ανθισμένες μυγδαλιές και, λίγο πιο πέρα, τα γνωστά λουλουδάκια-τσαμπιά των βολβών
(Leopoldia comosa ή Muscari comosum). Καθώς κατεβαίναμε, όμως, όλο και περισσότερα λουλούδια φύτρωναν: Λίγοι κρόκοι στην αρχή (ή ήταν
κολχικά;) και ορνιθόγαλα· μετά ανεμώνες, όλο και περισσότερες και σε σπάνια
ποικιλία τα χρωμάτων· κατόπιν μαργαρίτες, και ανθισμένα ραδίκια και ρόκες· στο
τέλος είδαμε και τις πρώτες παπαρούνες κι ένα ανθισμένο σπάρτο! Ολη ώρα είχαμε
απέναντι τους Δελφούς πάνω από θεόρατο γκρεμό, κομμένον λες από μαχαίρι· συμμεριζόμασταν
έτσι κάπως το δέος των Αρχαίων, καθώς πλησίαζαν στους Δελφούς, έχοντας αράξει προηγουμένως, ίσως
καραβοτσακισμένοι, στην ακτή της Κίρρας πιο κάτω.
Φαγητό
στην Αράχωβα, πολύ καλό, καθ’ ότι σε μέρος που μας υπέδειξε ο αυτόχθων Λουκάς.
Στο κρύο όμως των σχεδόν χιλίων μέτρων υψόμετρο, όσοι δεν ήθελαν φαΐ είχαν κάποιο
πρόβλημα…
-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου