Η λυρική ποιήτρια
Κόριννα μιλάει για τρομερή αντιζηλία μεταξύ του Κιθαιρώνα και του Ελικώνα και
μάλιστα στο τραγούδι. Φέτος όμως φαίνεται πως θέλησαν να παραβγούν, στο ποιος
μας υποδέχθηκε με καλλίτερο καιρό: Παρά τους κάμποσους φόβους-μας (και εφεδρικά
ρούχα!) ήταν και πάλι θαυμάσιος! Το βλέπετε και στις φωτογραφίες που θα βρείτε
εδώ.
Ολα πήγαν κατά το
πρόγραμμα· μόνον η διάρκεια της πορείας βγήκε κανένα ημίωρο περισσότερη
—υπάρχουν, βλέπετε, και φωτογράφοι, και ορειβάτες πολύ παλιοί και πολύ
καινούριοι… Ξεκινήσαμε από τη βρύση Τσία, περνώντας από πλαγιές χέρσες, που
απορείς πως κάποτε τις καλλιεργούσαν. Σήμερα είναι γεμάτα γαλατσίδες, που
αρχίζουν να βλαστάνουν. Η θέα ήταν προς τα πίσω, μα όλο και της ρίχναμε ματιές
να την απολαύσομε. Μπήκαμε στο δάσος, όπου πού και πού είχε λίγο χιόνι, και
φθάσαμε στο καταφύγιο «Βαγγέλης Τσάκος». Ευτυχώς βρήκαμε τόπο να καθίσομε από
πίσω, στη λιακάδα και μακριά από δυο-τρεις εκατοσταριές «φυσιολάτρες»-μοτοσικλετιστές
που είχαν πλημμυρίσει το κοντινό διάσελο. Δυο γοργοπόδαροι, μας άφησαν ήδη
νωρίτερα στη διαδρομή και τράβηξαν για την κοντινή κορυφή —δε λέμε ποιοι ήταν,
θα τους αναγνωρίσετε σε τουλάχιστον μία φωτογραφία.
Στο καταφύγιο μας
άφησαν αρκετοί πεζοπόροι, που προτίμησαν να επιστρέψουν με το πούλμαν.
Μπράβο-τους που κατάφεραν τόσον ανήφορο!
Στην επιστροφή μας
πρόλαβαν οι δύο της κορυφής, λίγο πριν το σημείο όπου χώριζαν το μονοπάτι της
ανάβασης από εκείνο της κατάβασης. Τώρα, η θέα
ήταν πλέον ενώπιόν-μας. Τί ήταν πιο ωραίο: Τα βουνά και οι κάμποι ή τα σύννεφα;
Δεν έπρεπε όμως και να παραβλέπομε το έδαφος μπρος στα πόδια-μας, διότι το
μονοπάτι είναι γεμάτο χαλαρές πέτρες ή μάλλον κοτρωνίτσες. Εντυπωσιακή η δέσμη
από ορμητικό νερό της πηγής που, παλιά, τροφοδοτούσε τους νερόμυλους των οποίων
τα ερείπια βλέπαμε!
Στα Βίλια οι
περισσότεροι κάθισαν σε ταβέρνα —και δεν το μετάνιωσαν καθόλου! Δύο όμως με
αρχιτεκτονικά ενδιαφέροντα τριγύρισαν γύρω-γύρω τη θεόρατη εκκλησία του χωριού
—κι ούτε αυτοί το μετάνιωσαν! Είχαν ακόμη να φαν από το σακίδιο, υπήρχαν άνετοι
πάγκοι και, το σημαντικότερο, η εκκλησία, που κτίστηκε το 1893, είναι πολύ
αξιοπρόσεκτη. Εργο του Ερνέστου Τσίλλερ (που είναι πιο γνωστός για την πληθώρα
κτιρίων της Παλιάς Αθήνας που σχεδίασε) προσπαθεί να συνδυάσει παραδοσιακά
στοιχεία της ορθόδοξης ναοδομίας με το νεοκλασικό στυλ, που κυριαρχούσε τότε
στην Αθήνα και σε όλη τη χώρα, γενικότερα.
Συμπερασματικά: Μια
εκδρομή που δεν άφησε, νομίζω, κανέναν δυσαρεστημένον.
-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου