Με πολλή συγκίνηση και μεγάλη συμμετοχή έγινε χθες (Τε-22-Μαΐ-2019) η κηδεία του Θανάση Κεράνη όπως το είχαμε ανακοινώσει. Πέρα από την οικογένειά-του, συμμετείχε πρακτικώς όλη η Υπαίθριος Ζωή Αθηνών καθώς και πολλοί στενοί ορειβατικοί φίλοι —και βέβαια πάρα πολλοί συγχωριανοί του Θανάση, μα και άλλοι.
Παραθέτομε τον επικήδειο που εκφωνήθηκε εκ μέρους της Υπαιθρίου Ζωής Αθηνών:
Πένθος Θανάση Κεράνη
Ομιλία Ι.Α. Παππά στην κηδεία-του
Τετάρτη 22 Μαΐου 2019, Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών
Αιφνίδια, εντελώς αιφνίδια μας άφησε ο Θανάσης
Κεράνης το περασμένο Σάββατο!… Ήταν τόσο ζωντανός!… Αυτό που λένε, στας επάλξεις: Ακόμη την προπερασμένη
Δευτέρα στο κτήμα της Υπαιθρίου στον Σχίνο· κι είχε γραφτεί για την εκδρομή της
περασμένης Κυριακής· κι όσοι πήγαν αποσβολώθηκαν όταν έμαθαν για ποιο λόγο
έλειπε…
Βλέπετε, ο Θανάσης ήταν για όλους-μας τόσο παρών και
εκπροσωπούσε ό,τι πιο καλό, ό,τι πιο αγαπητό, ό,τι πιο ωραίο έχει να δείξει η Υπαίθριος
Ζωή. Ήταν:
·
Ακούραστος ορειβάτης
·
Καταπληκτικός ανιχνευτής
·
Υπομονετικός συνοδοιπόρος για τους
κουρασμένους
·
Πρόθυμος για κάθε αγγαρεία, στο
βουνό ή στο γραφείο
·
Χαρούμενος συνδαιτημόνας στην
ταβέρνα
·
Ένας καλός μπάρμπας για τα μικρά
παιδιά
·
…
Το πένθος-μας, ημών των «Υπαιθρίων», είναι
βαρύ, τόσο γι’ αυτούς που τον ξέραμε για όλα τα πενήντα-τόσα χρόνια που ήταν μέλος,
όπως εγώ, όσο και για τους άλλους, τους νεότερους, μα και για τους φίλους της Υπαιθρίου.
Δεν είναι όμως η διάρκεια της παρουσίας-του ανάμεσά-μας που τον ξεχώριζε, ούτε
τα τυπικά αξιώματα που ανέλαβε κατά καιρούς (ήταν Πρόεδρος δύο συνεχείς φορές
και δεν ξέρω πόσες Αντιπρόεδρος, Αρχηγός της Ορειβατικής Ομάδας, ή σε άλλες θέσεις
ευθύνης), μα ούτε τον ξεχώριζαν και οι αριθμητικές-του επιδόσεις (κι ας είχε κάνει τις περισσότερες
αναβάσεις σε κορυφές και συμμετάσχει στις περισσότερες εκδρομές από όλους και σάρωνε τις περισσότερες χρονιές τα σχετικά βραβεία) —τον
ξεχώριζε η όλη παρουσία-του, οι τρόποι-του, το χαμόγελό-του, πως πάντα είχε
έναν καλό λόγο να πει και ποτέ δεν ακούσαμε κακία από το στόμα-του…
Μαντεύω πως και οι συνοδοιπόροι-του σε άλλους στίβους
της δραστηριότητάς-του θα έχουν όμοια να πουν. Ο Θανάσης Κεράνης σταδιοδρόμησε
επαγγελματικά στη γνωστή καπνοβιομηχανία συγγενών-του με το ίδιο επώνυμο και ασχολήθηκε
πολύ ενεργά με το σωματείο των συμπατριωτών-του από το Μικρό Χωριό Ευρυτανίας
—από το οποίο θα ακούσομε αμέσως μετά.
Ο Θανάσης δημιούργησε και αφήνει πίσω-του μια
ωραία, αγαπημένη οικογένεια: Τη σύζυγό-του, την αγαπητή-μας και συνοδοιπόρο-μας
Χρυσούλα, δύο γιους και νύφες και τρία εγγόνια. Χάνουν όλοι-τους ένα στήριγμα
υλικό μα ιδίως ηθικό, με τις συμβουλές-του, το παράδειγμά-του και ιδίως τη
θερμή, ενεργό αγάπη-του.
Πώς μπορούμε, τώρα, να αναζητήσομε, όλοι μας,
μέσα στη σημερινή θλίψη και συντριβή, την παρηγοριά που υπόσχεται ο Ιησούς στον
μακαρισμό αυτών που πενθούν, στο μακάριοι
οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται[1];…
Νομίζω πως για την απάντηση μας βοηθά ο
Ιάκωβος ο Αδελφόθεος που, στην αρχή περίπου της επιστολής-του[2] μας
λέει πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα
τέλειον ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον ἀπὸ τοῦ πατρὸς τῶν φώτων […] Με άλλα λόγια, μας
λέει πως όλα όσα έχομε —ιδιοκτησίες, φίλοι, αξιώματα, φήμη,…— όλα είναι δοτά. Δεν ξέρομε, δεν μπορούμε να ξέρομε
γιατί μας δόθηκαν.
Ως δοτά όμως, είναι φυσικό, Αυτός που μας τα έδωσε
να μας τα πάρει μια στιγμή πίσω —σκεφθείτε την ιστορία του Ιώβ… Και πάλι δεν
ξέρομε, δεν μπορούμε να ξέρομε το
γιατί μας παίρνει κάτι πίσω…
Είμαστε συγκεντρωμένοι εδώ γιατί, αυτήν τη
φορά, μας πήρε πίσω τον Θανάση Κεράνη. Είναι ανώφελο να ρωτάμε «γιατί». Ας είμαστε λοιπόν
μόνον ευγνώμονες, πως τον είχαμε κοντά-μας τόσα πολλά χρόνια· πως έφυγε
υποφέροντας το λιγότερο δυνατό, όπως ξέρομε πως το επιθυμούσε· πως περπατήσαμε
μαζί-του με καλοκαιρία και καταιγίδα, αισθανόμενοι πάντα ασφαλείς πως κοντά-του
θα μας οδηγήσει σωστά. (Δεν θα ξεχάσω, μια φορά, με πόση σιγουριά μας οδηγούσε
ο Θανάσης, μέσα στην ομίχλη, πάνω από τη Μαμουσιά, να ανεβούμε στον Ρουσκιά! Ήταν
στην ίδια κλάση με τους μακαρίτες Δημητράκη Πανόπουλο και Σταύρο Βαλεριάνο, αν
όχι καλλίτερος!) Ας είμαστε ευγνώμονες πως, τόσοι πολλοί, για λίγα ή πολλά
χρόνια, χαρήκαμε την παρέα-του και γελάσαμε με τα χωρατά-του, πως μας έδωσε την
αγάπη-του και δέχθηκε τη δική-μας.
Πολύ απλά: Ας είμαστε ευγνώμονες που η ζωή-μας
ήταν, σε αρκετό βαθμό, καλλίτερη και πιο όμορφη χάρη στον Θανάση Κεράνη.
Ας ευχηθούμε λοιπόν, τώρα, ζωή σε σένα, αγαπητή
Χρυσούλα, πρώτα, και Γιάννη και Δημήτρη με τις οικογένειές-σας, και στους συν-Υπαίθριους και όλους τους άλλους φίλους! Ζωή
σε σας!
##
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου