«Ο μουφλούζ’ς σα’ μουφλουζέψ’ τα παλιά-τ’ τεφτέρια ανοίγ’»
Μη έχοντας να γράψω, λόγω πανδημίας, για
εκδρομές, μουφλούζης δηλαδή του κορωνοϊού, σκάλισα σε παλιά τεφτέρια και γράφω
σήμερα για δύο επετείους. Πολλά «ευχαριστώ» γι’ αυτό στη Λιζελότε Κώνστα για
κάμποσες πληροφορίες που μου έδωσε σχετικά —η Λιζελότε, όπως ξέρουν οι
περισσότεροι, δεν είναι μόνο Ταμίας του Συνδέσμου-μας· είναι το
πρόσωπο που ξέρει περισσότερα από όλους-μας για το αρχείο, για τα περιουσιακά
στοιχεία και, βεβαίως, για την ιστορία-μας.
Πριν συνεχίσω όμως…
Μύριες καλές
ευχές!
Είθε τα φετινά
Χριστούγεννα να είναι, πριν απ’ όλα, για όλους ειρηνικά και είθε οι εντελώς
αλλιώτικες, ανάποδες φετινές
γιορτινές μέρες να βοηθήσουν τα μυαλά-μας να βλέπουν τον κόσμο με περισσότερη
διαύγεια και σε μεγαλύτερο βάθος για το καλό του καθενός-μας μα και όλων. Τέλος, είθε να ανταμώσομε μετά την πάροδο της πανδημίας όσο γίνεται αλώβητοι και
πάντως με όρεξη για να απολαμβάνομε ξανά, μαζί, τα θαύματα της Κτίσης!
Ο ψηλέας
παλιότερος ζων ορειβάτης-μας
Τη χρονιά που τελειώνομε τώρα, ο Διονύσης («Ντένης»)
Ολιβιέρης έκλεισε εβδομήντα (70!) χρόνια μέλος! Άρχισε ήδη τη δέκατη δεκαετία της
ζωής-του και είναι πολλά χρόνια που δεν περπατάει πια μαζί-μας λόγω ατυχήματος
και φθοράς στα γόνατα —τίμημα ίσως του ωραίου-του αναστήματος. Παρακολουθεί όμως
τακτικά τις δραστηριότητές-μας και, μάλιστα, ήταν και μέλος του Διοικητικού
Συμβουλίου πριν από λίγα μόνο χρόνια.
Ο Ντένης διακρίθηκε ως ορειβάτης —και όχι μόνο
για αριθμούς κορυφών ή εκδρομών και συνολικού υψομέτρου. Είχε αντοχή και
υπομονή και βοηθούσε παλιούς που δυσκολευόντουσαν πλέον ή καινούργιους που δεν
ήξεραν ακόμη από βουνό, ή ήταν νέοι στη χώρα και τη γλώσσα· θυμούμαι πόσο
καλά ενθάρρυνε τα παιδιά-μου όταν ήταν μικρά, τον ενθουσιασμό που τους μετέδιδε. Επί πλέον, ήταν εξαιρετικός φωτογράφος και
μάλιστα έδινε απλόχερα φωτογραφίες σε όσους απαθανάτιζε.
Αφού παντρεύτηκε, ερχόταν μαζί-του και η γυναίκα-του, η εξ ίσου αγαπητή-μας Ντόροθυ —τους βλέπετε και τους δύο, δεξιά, στη φωτογραφία. Δεν άργησε η μέρα που είδαμε στις εκδρομές-μας και τον πρωτότοκό-τους, τον Χαράλαμπο, να ιππεύει μέσα σε ειδικό σακίδιο στη ράχη του Ντένη!
Αργότερα, όταν είχε πια διακόψει ορειβασίες και σοβαρές πεζοπορίες, μας ξάφνιαζε μερικές φορές όταν τον βλέπαμε, απόγευμα, επιστρέφοντας, να έρχεται κατά πάνω-μας να μας προϋπαντήσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα στις (τότε) καθιερωμένες χριστουγεννιάτικες εκδρομές-μας στα Γεράνεια, όπου τον ανακαλύπταμε στην πηγή της Γκούρας.
Ο Ντένης ήταν από τους πρώτους στη χώρα που ενδιαφέρθηκαν για το περιβάλλον· το εννοώ ευρύτερα και θεσμικά. Η Υπαίθριος άλλωστε, στο Καταστατικό-της, αναφέρει μεταξύ των σκοπών του Συνδέσμου και τη «μελέτη, έρευνα και προστασία του φυσικού περιβάλλοντος» και είχε συχνά προβεί σε συγκεκριμένες δράσεις. Το 1974 όμως έκανε ένα ακόμη βήμα: Έγινε μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής Οργανώσεων Προστασία Περιβάλλοντος (ΣΕΟΠΠ), με πρώτο-της εκπρόσωπό τον Ντένη —ακολούθησε, για πολλά χρόνια, ο Στέφανος Κώνστας.
Νά’σαι για πολλά χρόνια ακόμη κοντά-μας, Ντένη, να μας εμπνέεις!
Από την κορυφή της Ζήρειας στην Ακρόπολη των Αρχαίων Αφιδνών
Τον περασμένο Νοέμβριο έκλεισα εγώ (Γιάννης Παππάς) εξήντα (60) χρόνια αφ’ ότου έγινα μέλος της Ορειβατικής Ομάδας. Η φωτογραφία (που πιθανότατα την τράβηξε ο Ντένης Ολιβιέρης) με δείχνει στην κορυφή της Ζήρειας (την πέμπτη-μου με την Υπαίθριο) καθώς με υποδέχεται ο Γιώργος Ουγουρλόγλου, τότε Αρχηγός της Ορειβατικής.
Τη θυμούμαι καλά αυτήν την εκδρομή! Την πορεία από το μοναστήρι του Άη Βλάση μέχρι το καταφύγιο το βράδυ του Σαββάτου, με το φεγγάρι σχετικά μικρό μα απίστευτα λαμπρό, τη μακαρονάδα με λίγο τραγουδάκι, την εύκολη ανάβαση στην κορυφή το πρωί της Κυριακής, και τη μακριά, θαυμάσια κατάβαση μέχρι τα Άνω Τρίκαλα, περνώντας από τις λίμνες στα οροπέδια της Ζήρειας που, τέτοια εποχή, ήταν γεμάτες, καθρεφτίζοντας τέλεια τα γύρω δάση!
Έλειψα έξι χρόνια στην Ελβετία μα ξανάρχισα με την Υπαίθριο μόλις επέστρεψα, νιόπαντρος με τη γυναίκα-μου, Κλάρη, και τα αγόρια-μας μόλις μπόρεσαν —ο πρώτος μάλιστα, ο Αλέξανδρος, άρχισε ήδη από την κοιλιά της μάνας-του! Μας έκανε ιδιαίτερη χαρά, εκείνη την εποχή, να πεζοπορούμε περιστοιχισμένοι, από τη μια μεριά, με παιδιά δικά-μας και των άλλων Υπαιθρίων και, από την άλλη, από παλιούς ορειβάτες που —τότε— τους έλεγα «γέρους» επειδή ήταν (ή θα μπορούσαν να έχουν υπάρξει) συμμαθητές του πατέρα-μου, όπως ο Θανάσης Ακριβός, βλ. αριστερά στη φωτογραφία Ντένη και Ντόροθυ πιο πάνω!
Στα χρόνια που πέρασαν ανεβήκαμε σε κάμποσα βουνά και πεζοπορήσαμε σε λαγκάδια (όχι πάρα πολλά, λαμβάνοντας υπ’ όψη τα τόσα χρόνια), με κάθε λογής καιρούς, μα πάντα με την καλή παρέα της Υπαιθρίου.
Η ιστορία αυτή συνεχίζεται… Στη δεύτερη φωτογραφία φαινόμαστε, η Κλάρη κι εγώ, στην κορυφή του Κοτρωνιού, όπου τα ερείπια της Ακρόπολης των Αρχαίων Αφιδνών, κοντά στη λίμνη του Μαραθώνα, βορειοδυτικά. Αυτή ήταν η τελευταία υπαιθριακή εκδρομή, πριν μας πιάσουν τα μέτρα για προστασία-μας από τον κορωνοϊό. Αρκετός ο κατήφορος από τα 2'376m της Ζήρειας στα πενιχρά 366m του Κοτρωνιού L … Με την οικογένειά-μου όμως ευγνωμονούμε τους φίλους-μας της Υπαιθρίου που μας στηρίζουν και δοξάζομε τον Θεό που μας δίνει τις χαρές και τη δύναμη να εξακολουθούμε.
Καινούργια τεφτέρια
Ας μην ξεχνούμε όμως πως τα παλιά τεφτέρια δεν αρκούν: Θέλομε καινούργια! Παλιοί και νέοι Υπαίθριοι (μα και φίλοι), στείλτε-μας ιστορίες!
Ας μην ξεχνούμε επίσης πως, εκτός από το παρόν ιστολόγιο, η Υπαίθριος Ζωή Αθηνών βρίσκεται στο Facebook ως group [κάνε κλικ!] και μπορεί κανείς να δει εκεί, εκτός των άλλων, άφθονες φωτογραφίες από πρόσφατες εκδρομές.
