Θλιβερή
η σημερινή ανάρτηση… Τη νύκτα Παρασκευής προς Σάββατο, ο Κώστας Μαυρομμάτης μας
άφησε χρόνους... Μετά αιφνίδια και σύντομη επιδείνωση προβλημάτων της υγείας-του
τους τελευταίους δέκα μήνες.
Η
κηδεία-του θα γίνει από το Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών την Τρίτη 2 Μαϊου στις
14:00.
Ο
Κώστας Μαυρομμάτης έγινε μέλος της Υπαιθρίου Ζωής το 1960 και σύντομα
αναδείχθηκε σε έναν από τους καλλίτερους ορειβάτες-μας. Ήταν γοργός,
ακούραστος, υπομονετικός στις πιο αντίξοες συνθήκες. Ήταν πάντα πρόθυμος να
βοηθήσει καινούργιους χωρίς πείρα ή μεγαλύτερους με φθίνουσες δυνάμεις. Ο ίδιος
όμως, τα τελευταία χρόνια, δεν
πεζοπορούσε πια μαζί-μας, μην τυχόν και συμβεί να καθυστερήσει την ομάδα.
Τα
πρώτα κάμποσα χρόνια ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου και έμεινε ενεργός
μέχρι το τέλος, καθώς ερχόταν στις συνελεύσεις και ήταν μέλος κάποιου από τα
ελεγκτικά όργανα.
Ο
Κώστας Μαυρομμάτης αφήνει πίσω-του τη σύζυγο και μοναδική σύντροφό-του Μαρία
γεν. Κουρούκλη, ορειβάτιδα, και τρεις παντρεμένες κόρες με τους συζύγους-τους και
δύο εγγόνια από την κάθε μία.
Γνώρισα
τον Κώστα στην Υπαίθριο και γίναμε μέλη την ίδια χρονιά. Οι οικογένειές-μας πεζοπορήσαμε
και ανεβήκαμε μαζί σε κορυφές με όλους τους καιρούς και συνδεθήκαμε με
στενότατη φιλία. Νομίζω λοιπόν πως μπορώ να κάνω την έκκληση:
Ας γίνει σύντομα η σημερινή-μας θλίψη —ας μεταλλαγεί η θλίψη-μας σε ικανοποίηση, πως αξιωθήκαμε στη ζωή-μας να μοιρασθούμε με τον Κώστα τόσες ωραίες
στιγμές και βιώματα.
Κλείνω
το παρόν με μια τροποποίηση της «Ιθάκης» του Καβάφη από τον Κώστα Μαυρομμάτη,
που δημοσιεύθηκε ανώνυμα στο Ύπαιθρο 2013.
Σκιαγραφεί θαυμάσια το ορειβατικό πνεύμα και, ταυτόχρονα, δείχνει την ευρύτητα
της αλληγορίας που μπορεί να έχει το πρωτότυπο. Οι αλλαγές έχουν υπογράμμιση.
Η ΙΘΑΚΗ του ορειβάτη
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Κορφή,
να εύχεσαι νά’ναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Την κούραση και την αποτυχία,
τον θυμωμένο τον καιρό να μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα
βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου
αγγίζει.
Την κούραση και την αποτυχία,
τον άγριο καιρό δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μέσ’ στην ψυχή
σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός
σου.
Να εύχεσαι νά’ναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα φθάνεις
σε κορφές πρωτοειδωμένες·
να σταματήσεις σε πλατώματα ψηλά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’
αποκτήσεις,
κρόκους, κρινάκια και φασκομηλιά
και άλλα
μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα μυρωδικά λουλούδια·
σε ράχες
και πηγές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις μονοπάτια.
Πάντα στον νου σου νά’χεις την Κορφή.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια να φθάσεις στην Κορφή,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σου δώσουν τα βουνά.
Αυτά σ’ εδώσανε τ’ ωραίο
ταξείδι.
Χωρίς αυτά
δεν θά'βγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχουν να σε δώσουν πια.
Κι αν πτωχικά τα βρεις, εκείνα δεν σε γέλασαν.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες το τι για σένα η Κορφή σημαίνει.
